Indiase ziekenhuizen: een familie aangelegenheid.

De eerste dag van mijn 30e levensjaar heb ik in het ziekenhuis doorgebracht. Nee, niet voor mij, maar voor een vriendin van mij - Ilse. Op mijn verjaardag was ze een weekendje vanuit Mumbai naar Pune gekomen. Maar - na ons nachtelijk diner op het treinstation - heeft ze vervolgens uren op de WC doorgebracht. Aangezien ze lijkbleek was en bijna out ging, heb ik haar 's ochtends in een rikshah naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis begeleid. De dokter leek het verstandig haar een nachtje te houden.

De betere ziekenhuizen zijn privéklinieken, wat hen meer op een hotel laat lijken. Niemand heeft hier een verzekering en men kiest een kamer naar gelang het budget. Dus stond ik te onderhandelen voor de prijs van een kamer, terwijl Ilse op de stoel naast mij ongeveer flauw viel. Ook werd niet tot opnamen overgegaan, voordat ik een aanbetaling deed.

Uiteindelijk eindigde de afding-procedure met een privé kamer inclusief een heel groot raam – soort vissenkom- waardoor de zuster haar infuus, en de rest van het ziekenhuis de witte meisjes konden begluren. Ongegeneerd werden hele gezinnen van hun zieke moeder weggesleurd om vervolgens de witte mensen dierentuin te bezoeken.

Zelfs de dokters waren meer geïnteresseerd ''if we are married'' dan om de diagnose op te stellen..De zusters kenden geen woord Engels, en zelfs amper Hindi, wat de communicatie bemoeilijkten. Bovendien spraken de zusters en dokters niet tegen Ilse, maar alleen tegen mij. De patiënt wordt in India als ondergeschikt gezien en alles gaat via de familie, de rol die ik nu op me nam...In andere kamers bulkten het van de mensen die in- en uit renden...Ik werd een soort Barbapapa: husakee, van moeder veranderde ik zo in driver, zus, vriendin en dan weer in bootschappendoen-slaaf...Tussendoor nog naar men werk en spullen heen en weer slepen van ziekenhuis naar huis en vica versa....

Iedere keer als ik men voet over de drempel van het ziekenhuis zette kwamen zusters en dokters op me afgerend, terwijl ze me de ene na de andere taak opdrongen. Ziekenhuizen in India verstrekken de medicijnen - en zelfs de naalden voor het infuus - niet, die dienen in de apotheek te worden gekocht.. Toen ik dus een paar uur op men werk was, zat Ilse zonder infuus. Bovendien leed ze aan uitdroging verschijnselen en moest ze sap en kokosmelk drinken. Toen ik vroeg: “can you bring her some apple juice?’’ Was het antwoord: “No ma'm we do not have any juice, but she NEEDS to drink. “ In het ziekenhuis was echter geen winkeltje te vinden en ze serveren alleen 2 x per dag chai. Dus er zat niets anders op dan zelf een voorraadje sap in te slaan. Ook handdoeken en schone dekens zijn overbodig; de vloer ligt vol stof, het zwermt van de muggen en geen hor voor het raam...Ja daar worden de witzakjes wel beter van!

Na twee dagen in dit kuuroord, en drie manden vol medicijnen, was Ilse eindelijk wat opgeknapt en mocht ze naar huis...Het infuus zat nog in haar arm en werd slechts verwijderd indien de rekening van het ziekenhuis was betaald..Dus ik - met Ilse haar bankpas - de dichtsbijzijnde pin leeggetrokken, waarna ze eindelijk het ziekenhuis mocht verlaten. Ik vroeg om haar file voor de verzekering. Wat bleek? Ze hebben haar ook op HIV getest,zonder te vragen, zonder uitslag te vertellen..geheel tegen de privacy wet in.

Na de ervaring van deze 3 dagen hoop ik nooit alleen in India in het ziekenhuis te belandden..Ik bedank voor trillend je eigen medicatie halen in 40 graden, pinnen, met Infuus aan je arm appelsap tegen uitdroging kopen, douchen zonder handdoek, op 3 karige maaltijden leven, geen mineraalwater, sap of geadviseerd cocosmelk, dokters en mede patiënten die je lastig vallen, niemand die je op de hoogte stelt van de diagnose, en wederom geld pinnen met naald in je arm, voordat je eindelijk met de rikshah naar huis mag..met je ongewilde HIV status...