oude voor vetrek

Laatste week India


Een verslag van mijn laatste week -stiekem- vanuit wederom Pune-

Woensdag:
Laatste werkdag! Ik heb getrakteerd op Samosa’s en Dokla - Indiase snacks.

Donderdag:
Tony and Guy hebben ook Pune veroverd. Dus op mijn eerste vrije dag wilde ik mezelf verwennen en naar de kappert. Ik bladerde door de boekjes en zag een leuk - schouderlengte- kapsel. ‘Meneer de Homo, zou u mij wellicht dit kapsel aan kunnen knippen?’. Ik nam plaats in de knipstoel en een vriendinnetje zat naast mij. Ineens kraamde zij: ‘hegh - schrik-’ uit. Ik draaide mij om, voelde aan de achterkant van mijn hoofd ,en er was geen haar meer. Blijkbaar zitten je schouders op oorhoogte in India.
Na een aantal positieve reacties heb ik besloten de kappert niet op zijn bek te slaan.

Vrijdag:
Meera in Bollywood.
Op de valreep toch nog als figurant in een Bollywood film beland. Met een groep witzakken deden we Goa airport na. Ik heb 12 uur heen en weer gelopen met een trolley en lege koffers. Maar ja, je carriere moet ergens beginnen he?


Weekend
Zie beschrijving van alle andere weekenden: alcohol, laat, eikels, vervelende mannen, rare mannen, irritante mannen en van die players.


Dinsdag

Typisch India! Dit wordt een lang en enigszins saai verhaal - dankzij de overdreven Indiase bureaucratie!

Als je langer dan een half jaar in India zit moet je naar de dichtstbijzijnde FRO - een politie bureau waar ze buitenlanders registeren. Aangezien ik eerst in Loni zat was mijn registratie gedaan in de FRO van Ahmednagar- 3 uur van Pune. Iedere keer als je India in- of uit gaat moet je dat melden. Hierdoor moest ik Dinsdag nog even 3 uur heen en 3 uur terug reizen om een stempel te krijgen op mijn FRO- formulier.

Eenmaal aangekomen bij de FRO vroegen ze mij:

‘Do you have letter from the university in Loni stating that you can leave?’
Eh, nee…
‘Well, sorry m’am, without that letter we cannot give you the stamp.’

Ik raakte in paniek..Ik had die stempel nodig, maar hoe the fuck kom ik aan een brief uit Loni? Ik ging dus scene trappen en theatraal smeken om die stempel. Ik zei dat mijn bus naar Bombay bijna vertrok en barstte ongeveer in tranen uit…

‘Sorry M’am, leave the drama behind. Just give us the letter..’

Paniekerig belde ik dus naar Loni, ik was zo bang dat ze zouden zeggen dat ik daar al een half jaar weg was en dus eigenlijk op illegale wijze in India verbleef…Ik zag al een cel met stro en ratten voor me..En had al de inleiding voor mijn boek - 10 years in an Indian jail- bedacht, als ik tenminste ooit vrij zou worden gelaten.

Wonder boven wonder was de man in Loni best vriendelijk, maar enigszins verbaast: ‘Are you still in India??’. Hij heeft de brief gefaxed en ik kreeg na 3 uur mijn stempel…Opluchting! Wel jammer van het boek.

Woensdag.
Bomaanslagen in Bombay.
Bizar, ineens een paar bommen ontploft op de plek waar de bus aankomt vanaf Pune.

Donderdag
Raar idee, de dag ervoor lagen hier tientallen doden en mensen zonder armen; nu is het gewoon weer een straat, waar mensen winkelen, lachen, bellen; kortom het leven doorgaat….


S’avonds gegeten met de Haarlemmers die ik een paar weken daarvoor had ontmoet en op naar Nederland…..