Hoe niets kan iets zijn

Als sinds donderdag zit ik gevangen op het platteland van Bangladesh. Ik mag mij alleen begeven tussen het huis waar ik slaap en de kantine. Hemelsbreed is dit ongeveer 60 meter, maar als ik met een boogje loop kan ik ongeveer 80 meter afleggen. Mijn enige uitje is het eten, wat uit drie keer per dag dezelfde groenten met waterige linzensoep bestaat. ’s Avonds na het eten krijgen we een glas melk, iets waar ik de hele dag naar uitkijk: ‘ een andere smaak in men mond!’.

De reden voor onze opsluiting is een Hartal die is afgeroepen door de oppositiepartij. Tijdens een Hartal wil een politieke partij het land plat leggen; geen voertuig mag zich op de straat bevinden en alle scholen en kantoren dienen gesloten te blijven. De partij die de Hartal afroept gebruikt mogelijk geweld tegen een ieder die zich niet aan de regels houdt. Dat mogelijk geweld heeft de laatste week al tot heel veel doden geleid.

Na het ontbijt zit ik wat te lezen. Ineens zie ik uit mijn ooghoek allemaal jonge onbekende mannen verschijnen. ‘Meera go to your room now’, bevelen mijn collega’s, die juist aan het overleggen waren of ze het kantoor open of dicht zouden doen. De jonge mannen maken de keuze voor hen: ‘ Your office needs to be closed’, commanderen zij. Ik moet op mijn kamer blijven.

Ik had al klein leed. Een paar dagen geleden brak mijn elastiekje. Het is hier echt warm, dus ik wilde mijn haar opsteken. Uiteindelijk vroeg ik een Bengaalse collega of hij voor mij op de markt een haarbandje kon kopen. Aan het einde van de dag kwam hij trots terug: hij had drie verschillende kleuren voor me gehaald. Klein leed weer opgelost, terug naar niets.

Als het politiek niet al te onrustig is mag ik wel door de tabaksvelden achter het huis lopen. Mijn tolk begeleidt me en ik vraag soms nutteloze dingen aan boeren die op het land werken. Gewoon, om tijd te rekken.

De rest van de dag kijk ik series, en typ ik een beetje. Mijn internet is traag en mijn pre-paid tegoed bijna op, dus facebook is amper mogelijk als afleiding. Gelukkig belt mijn baas in Dhaka om het uur om te vragen of alles ok is. Kortom, ben je overspannen en heb je even ‘niets’ nodig? Boek gerust een weekje Bangladesh.