Een mens meer of minder

Al dagen zit ik met twee andere Nederlanders vast in een dorp in Bangladesh. In december zijn er nieuwe verkiezingen en zoals altijd gaat dat gepaard met politieke rellen. In de afgelopen week zijn al tientallen doden gevallen. Vanwege deze voortdurende protesten kunnen wij niet terug reizen naar de hoofdstad Dhaka. We mogen zelfs het terrein – en soms onze kamer - van de organisatie waar we voor werken niet af.

Uit verveling zitten we te kaarten. ‘Three men died in Jaldhaka’ (het dorp 12 kilometer verderop), zegt mijn tolk terwijl hij een kaart oplegt. In trance gooi ik mijn hartenvrouw op. De rest van het spel gaat langs me heen. ‘Sorry’ zeg ik,’ maar ik ben een beetje afgeleid.’ Voor hem is dit deel van het dagelijks leven. ‘You know Meera, we are used to people dying!’ Vervolgens vraagt hij verbaasd: ‘do people care in your country?’

Een van de omgekomen mannen is de 15- jarige zoon van de dokter van het dorp twee minuten van ons vandaan, en deze mensen DO care. Na het avondgebed komen van alle hoeken en gaten boze mannen met stokken aangerend. Naast onze organisatie staat een smalle brug en die willen de mannen blokkeren. Onder luid geschreeuw breken zij de zijkant van de weg af en zij gebruiken de bakstenen om een barricade te vormen. Ook de palmboom overleeft het niet. Twee uur lang gaat het geschreeuw en het slaan met stokken op de metalen brug door. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik in mijn kamer wacht tot de mannen besluiten naar huis te gaan. Ook al is het geweld niet gericht tegen buitenlanders, erg fijn voelt het niet.

De volgende morgen is de begrafenis van de dokter's zoon. Duizenden mannen vanuit het hele gebied stromen toe om hun respect te tonen. Vele van deze mensen hebben nog nooit een buitenlander gezien, dus om onrust te voorkomen zitten wij uren in onze kamer verstopt. Tegen lunchtijd is alles weer normaal. Het dagelijks leven hier op het platteland gaat rustig verder: zand erover!