Vliegen naar dhaka; an experience on its own
Blijf op de hoogte en volg mireille
16 Januari 2013 | Bangladesh, Dhaka
Dit keer ga ik als vrijwilliger aan de slag in Bangladesh. In Qatar stap ik over op een vlucht naar Dhaka. Bij de gate wachten alleen Bengaalse mannen, en hooguit een handvol achter sluiers verborgen vrouwen. Ik voel mijn in India ontwikkelde mannenhaat opkomen, maar probeer de Bengalese versie het voordeel van de twijfel te geven.
Aan het totaal onaangepaste gedrag van mijn mede passagiers concludeer ik dat zij nog nooit hebben gevlogen. Voor vertrek komt de stewardess langs met snoepjes, mijn buurmannen graaien handenvol en proppen die in hun zakken, samen met de aangeboden tissues. “Other people also want candies’’; schreeuwt de stewardess paniekerig.
Tijdens het opstijgen en met het bordje ‘riemen-vast’ nog duidelijk verlicht probeert een man naast mij zich naar het toilet te wurmen. “Excuse me ma’dam?” Maar ik weiger op te staan. Waarop alle omringende mannen zich ermee bemoeien, terwijl ik tevergeefs in gebroken Hindi en wijzend naar het bordje probeer uit te leggen dat het nog niet de bedoeling is dat je opstaat. Gelukkig proberen ook anderen naar de wc te komen en schiet de purser me te hulp. Keer op keer wordt in verschillende talen verzocht of iedereen alsjeblieft zou willen blijven zitten? En of men niet op de WC bril wil gaan staan; tis geen hurk toilet!
Ik schrik wakker van het rollen van de eet karretjes. Overal om me heen wordt om water geroepen en worden glazen van de karren gerukt. De stewardessen komen onmogelijk aan het begin van het gangpad. In het voorbijgaan vraagt een van hen mij: ‘ are you ok?’ We wisselen blikken uit die boekdelen spreken: ‘wat is dit voor een volk?’ Het eten wordt rap naar binnen gewerkt en ook de smeerkaas, boter en jam cupjes lepelt men tot het laatste bodempje leeg.
Hoewel alcohol in Bangladesh verboden is, besteld nu iedereen om 9 uur ’s ochtends vrolijk bier. Na wat drank hebben de mannen genoeg moed verzameld mij aan te spreken: ‘Husband ok?’ is hun eerste en enige vraag. Waarop ik hen uitleg dat die keurig in Nederland op de bank op mij zit te wachten. De aanwezige vrouwen gluren tevreden knikkend mee vanachter hun boerka.
Ik schrik weer wakker, maar dit maal van de landing. Tijdens het taxiën springt iedereen op, trekt de koffers uit de opbergruimtes en begint te bellen. Het cabine personeel is het nu zat en verzoekt op geïrriteerde toon dat iedereen op hun plek moet blijven; de oproep wordt genegeerd. Overal zie ik mannen alles wat los en vast zit in hun tassen schuiven, van dekentjes (die ik ook zelf heb gejat) tot de veiligheids-instructiekaart. Een gedachte spookt al de hele vlucht door mijn hoofd: In wat voor een land ga ik in allahs naam belanden?
Aan het totaal onaangepaste gedrag van mijn mede passagiers concludeer ik dat zij nog nooit hebben gevlogen. Voor vertrek komt de stewardess langs met snoepjes, mijn buurmannen graaien handenvol en proppen die in hun zakken, samen met de aangeboden tissues. “Other people also want candies’’; schreeuwt de stewardess paniekerig.
Tijdens het opstijgen en met het bordje ‘riemen-vast’ nog duidelijk verlicht probeert een man naast mij zich naar het toilet te wurmen. “Excuse me ma’dam?” Maar ik weiger op te staan. Waarop alle omringende mannen zich ermee bemoeien, terwijl ik tevergeefs in gebroken Hindi en wijzend naar het bordje probeer uit te leggen dat het nog niet de bedoeling is dat je opstaat. Gelukkig proberen ook anderen naar de wc te komen en schiet de purser me te hulp. Keer op keer wordt in verschillende talen verzocht of iedereen alsjeblieft zou willen blijven zitten? En of men niet op de WC bril wil gaan staan; tis geen hurk toilet!
Ik schrik wakker van het rollen van de eet karretjes. Overal om me heen wordt om water geroepen en worden glazen van de karren gerukt. De stewardessen komen onmogelijk aan het begin van het gangpad. In het voorbijgaan vraagt een van hen mij: ‘ are you ok?’ We wisselen blikken uit die boekdelen spreken: ‘wat is dit voor een volk?’ Het eten wordt rap naar binnen gewerkt en ook de smeerkaas, boter en jam cupjes lepelt men tot het laatste bodempje leeg.
Hoewel alcohol in Bangladesh verboden is, besteld nu iedereen om 9 uur ’s ochtends vrolijk bier. Na wat drank hebben de mannen genoeg moed verzameld mij aan te spreken: ‘Husband ok?’ is hun eerste en enige vraag. Waarop ik hen uitleg dat die keurig in Nederland op de bank op mij zit te wachten. De aanwezige vrouwen gluren tevreden knikkend mee vanachter hun boerka.
Ik schrik weer wakker, maar dit maal van de landing. Tijdens het taxiën springt iedereen op, trekt de koffers uit de opbergruimtes en begint te bellen. Het cabine personeel is het nu zat en verzoekt op geïrriteerde toon dat iedereen op hun plek moet blijven; de oproep wordt genegeerd. Overal zie ik mannen alles wat los en vast zit in hun tassen schuiven, van dekentjes (die ik ook zelf heb gejat) tot de veiligheids-instructiekaart. Een gedachte spookt al de hele vlucht door mijn hoofd: In wat voor een land ga ik in allahs naam belanden?
-
16 Januari 2013 - 16:30
Marthe:
o mijn god, ik wist niet dat het er zo erg aan toe kan zijn op een vlucht!!!! dat belooft wat....
-
16 Januari 2013 - 17:05
Mama:
Lieverd,
Zie het als avontuur! Ik maak het niet mee!
Maar toch sterkte in dat rare mannen land!
Xxxxxx -
16 Januari 2013 - 17:45
Merlijn:
Hahaha wat een avonturen! Je beschrijft t ook zo leuk! Enjoy! -
16 Januari 2013 - 17:45
Merlijn:
Hahaha wat een avonturen! Je beschrijft t ook zo leuk! Enjoy! -
16 Januari 2013 - 17:45
Merlijn:
Hahaha wat een avonturen! Je beschrijft t ook zo leuk! Enjoy! -
16 Januari 2013 - 17:45
Merlijn:
Hahaha wat een avonturen! Je beschrijft t ook zo leuk! Enjoy! -
24 Januari 2013 - 16:38
Stefanie:
Haha mooi verhaal weer! Geef je gauw weer n update? Ben benieuwd! Xx -
24 Januari 2013 - 17:38
Michelle:
Lieve zus, een beetje een late reactie maar ik zie dit stukje nu pas. Echt een heel avontuur zeg; jeetje mina en ik dacht dat Vietnam heftig was.. Leuk verhaal!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
