Privacy is een westers begrip

De Dhaka University wordt wel the Oxford of the East genoemd, zegt mijn vertaalster Neela. De kans op een plekje aan deze (overheid)universiteit is klein. Door middel van een zwaar toelatingsexamen worden de studenten geselecteerd en slechts een op de zeventig deelnemers mag uiteindelijk naar deze universiteit. De regering subsidieert alleen de slimste studenten van het land en die kunnen gratis studeren. Bovendien krijgen zij gratis accommodatie op de universiteitscampus. Normaal zijn de kamers van de studenten niet te bezichtigen voor buitenstaanders, maar vandaag heeft Neela mij binnen geloodst.

De campus lijkt meer op een gevangenis dan op woonruimte voor de lucky few studenten van het land. In troosteloze oostblok-achtige gebouwen wonen duizenden studenten. De gangen hangen vol kleren, schoenen, was en posters van mannen, Mekka, hindoe goden, westerse huizen en tropische eilanden. De kamer van Neela lijkt op een vluchtelingen opvanghuis. Een betonnen vloer, kale afgebladderde muren en overal spullen. Er staan vier bedden en verbaasd vraag ik: ‘Jullie delen een kamer toch met z'n zessen?’ Waarop Neela mij op haar beurt niet begrijpend aankijkt: ‘Yes Meera apu(sister) don’t you know that if you are in your bachelor you share the bed?’

Mijn bek valt open. Wat? Je deelt de eerste drie jaar het eenpersoonsbed met een willekeurig meisje? Neela vindt dit doodnormaal; pas in je Master heb je een eigen bed, zegt ze. De meisjes hebben nooit ruzie, en als ze geïrriteerd zijn praten ze gewoon even niet met elkaar.

Privacy is een westers begrip realiseer ik me keer op keer. Nederland vol? Niet zolang studenten nog een eigen bed hebben!