31 jaar: de dik voormekaar show!

“Klop Klop”, het is 7 uur ’s ochtends. Slaperig raap ik mijn sjaal van de vloer en wikkel hem om mijn hoofd en schouders. Voor de deur staat een oud mannetje met een halfvolle emmer dampend water. Dankbaar grijp ik mijn kado aan en knielend in de badkamer neem ik mijn eerste warme ‘douche’ in Bangladesh.

Hoe mijn collega’s in het dorp, twee kilometer verderop, een taart met: ‘happy birthday Meera’ hebben kunnen scoren, is mij een raadsel. In het Bangla wordt mij een fijne dag toegezongen, terwijl ik de kaars uitblaas. Helaas reizen we vandaag terug van het rustige platteland van Bangladesh naar het vervuilde Dhaka. Twaalf uur in de bus: het beste verjaardagsfeestje tot nu toe.

Dhaka verwelkomt mij met veel getoeter en een enorme file. Eenmaal thuis ben ik kapot en wil graag op mijn bed neerploffen. Helaas bestaat de totale inrichting van mijn kamer uit een matje in de hoek. Voor het raam heb ik mijn lakenzak gehangen; mijn deken en kussen heb ik gejat uit het vliegtuig.

Morgen weer aan de slag op kantoor. In plaats van geld te verdienen betaal ik 50 euro per maand om vrijwillig te mogen werken. Hiervoor heb ik nou 7 jaar op de UvA gezeten: 31 jaar en alles voormekaar. Kamertje, verlept plantje op het balkon, en beestjes.

Misschien moet ik mijn 32e toch maar eens in Nederland vieren?