Het mooie van armoede

Autoritten in India geven mij een ultiem geluksgevoel. Het is alsof je in een documentaire rijdt. De 9 uur durende rit van Goa naar Pune is puur genieten. Vooral op de passagiersstoel. De auto is koel door de airco. Ondanks de hitte buiten. Mijn lievelingsmuziek schalt keihard uit de speakers, terwijl ik uit het raam staar. Op het platteland bestaat het enige andere verkeer uit met suikerriet beladen karren die worden getrokken door ossen met geverfde horens. Vrouwen in felgekleurde sari’s wandelen met waterkannen langs de kant van de weg. Het is prachtig. Ik voel mij schuldig dat armoede er zo mooi uit kan zien. Dat ik geniet van het kijken naar hard werkende boeren, die van een euro per dag leven.

Rondom de steden is het verkeer een grote chaos. Koeien staan midden op straat en kijken je arrogant herkauwend aan. Zij weigeren ondanks het vele getoeter een stap opzij te zetten. Rikja’s halen ons van alle kanten in en voetgangers - die niet op of om kijken – steken op willekeurige momenten over. Soms wordt dit straatbeeld opgeleukt door een kameel of olifant. Binnen een straal van 500 meter liggen zowel sloppenwijken als enorme villa’s . Een raar contrast. Dure BMW’s scheren rakelings langs bedelaars en straatverkopers. Alle lagen van de bevolking leven zij aan zij, zonder zich ook maar iets van elkaar aan te trekken.

Op de grote wegen rijden tegen de avond vooral beschilderde vrachtwagens met religieuze afbeeldingen, die bescherming bieden tegen ongevallen. Want trucks rijden zonder licht en heuvelopwaarts vaak maar 20 kilometer per uur. Zij doemen vanuit het niets op. Een levensgevaarlijke situatie. Maar ik voel mij onaanraakbaar, afgeschermd van het echte leven op straat. Alsof ik slechts een toeschouwer ben. Bij ieder stoplicht realiseer ik mij dat ik wel degelijk deelneem aan het verkeer. Mannen staren voortdurend verbaasd de auto in en houden hun blik schaamteloos op mij gericht. Maar het stoort mij niet. Ik zwaai naar hen, waarop een glimlach op hun en mijn gezicht verschijnt.

Af en toe stoppen wij voor een chai langs te kant van de weg. Als ik in het Hindi 2 thee bestel kijken de chai-mannetjes mij verbaasd aan, waarna zij mijn vriend ongegeneerd uithoren. Waarom spreekt die witte vrouw Hindi? Zijn wij getrouwd? Waar kom ik vandaan? En zijn wij soms Bollywood-sterren? Beleefd geeft mijn vriend antwoord en zegt dat wij nog een lang stuk te gaan hebben. Gelukkig, nog uren staren voor de boeg!