Nee zeggen? Zoutzuur in je gezicht!

Voor mijn onderzoek naar kindhuwelijken in Bangladesh werkte ik met een jonge vertaalster. Ik bezocht haar op de universiteitscampus, waar zij een kamer met drie andere meisjes deelt. Een van hen, Arfin, is een ‘acid victim’. Arfin komt uit een dorpje een paar uur van de hoofdstad Dhaka verwijderd. Op haar twaalfde zat ze voor haar eigen huis toen een jongen haar spontaan ten huwelijk vroeg. Deze jongen was een bekende en woonde in de naburig gelegen sloppenwijk. Op de vraag of zij met hem wilde trouwen zij ze: ‘nee’.

Nog geen uur later kwam de jongen terug met een bak vol zoutzuur, die hij over haar heen kieperde. Helse pijnen gingen door haar lichaam en ze heeft een maand bijna bewusteloos in het ziekenhuis doorgebracht. Haar totale gezicht is weggebeten, ze heeft geen ogen meer; het lichaam en gezicht van Arfin is één grote brandwond. Zij bedekt zichzelf binnens- en buitenshuis van top tot teen en draagt altijd een zonnebril en doek over haar gezicht.

Met speciale hulp heeft zij haar rechtenstudie weten af te ronden, maar doordat zij zo verminkt is kan Arfin nooit een goede baan krijgen. Omdat ze zich zo schaamt voor haar totaal verwoeste uiterlijk, wil ze zelf ook niet direct met mensen te maken hebben. Met al haar diploma's werkt ze nu dus in een call centre.

Arfin is niet het enige meisje met een geruïneerd leven. Alleen maar door nee te zeggen tegen een man. Vele vrouwen in India, Pakistan en Bangladesh treffen hetzelfde lot. Dat je als meisje op je 15e wordt uitgehuwelijkt, is hiermee vergeleken ineens zo erg niet meer.