Werken in een textielfabriek: de ultieme droombaan

Wij in het westen horen verschrikkelijke verhalen over de textielindustrie in Azië. Kinderen die 20 uur per dag boven de naaimachine hangen, vervuiling van drinkwater en gevaarlijke werkomstandigheden; dat associëren wij met Made in India of Made in Bangladesh. De mensen hier op het platteland van Bangladesh kunnen van een baan in een kledingfabriek hoogstwaarschijnlijk alleen maar dromen. De meeste van de vrouwen krijgen nooit een baan; als ze al aan het werk kunnen is het voor een euro per dag op de rijstvelden.

In Bangladesh word je niet via een sollicitatiegesprek aangenomen en word je niet geselecteerd uit de beste kandidaten. Hier geldt het recht van de rijksten. Alles is corrupt in dit land, zo ook het krijgen van een baan: alleen mensen met geld kunnen genoeg betalen om hun toekomstige werkgever om te kopen. Bovendien werken Middlemen als bemiddelaar tussen arbeiders en werkgevers en die verwachten een hoop (smeer)geld.

Het hebben van een inkomen betekent voor vrouwen een stukje onafhankelijkheid en veiligheid. Niet langer hoeven ze hun man te smeken om elke Taka (1 cent) die ze uitgeven. Daarnaast zijn ze veiliger omdat een in elkaar geslagen vrouw moeilijk geld in het laatje kan brengen. Gisteren sprak ik een vrouw die twee weken niet kon bewegen, nadat haar man zich op haar had uitgeleefd. Als deze actie zou betekenen dat zijn gezin twee weken salaris zou mislopen, had haar echtgenoot zich wel twee keer bedacht.

Wanneer ik landloze boeren vraag wat hen het meest zou helpen zeggen zij: ‘een baan, het liefst in the textielindustrie’. Maar helaas, hier zijn amper fabrieken. Alleen de iets rijkeren kennen soms iemand in Dhaka die hen aan hun droombaan kan helpen. En ja, ze geven toe dat het lange dagen zijn, maar een veld met de hand omploegen doe je ook niet in een half uurtje!